Zo fier

Kleine dame wil ook naaien, kleine meneer natuurlijk ook. In de Paasvakantie ging kleine meneer met de grootouders naar de zoo en was er volop tijd voor kleine dame om eens achter de machine van mama te kruipen. Alleen ... Voelde ze zich niet echt goed, ook dat virus van kleine meneer had haar te pakken. Met een oorontsteking. En toch wilde ze naaien ... Maar dat lukte pas na de nodige pijnstillers.

Een paardje. Het patroon tekende ik, 'jij kan dat beter mama' een portie faalangst kwam snel loeren. Ook de stof moest ik knippen. Maar het stikken deed ze helemaal zelf. Ook het bochtenwerk....
Mama moest soms op haar tanden bijten, ziet er toch grellig uit, zo'n kleine handjes aan een naaimachine.

Zo geconcentreerd ....

Goed zag ze er niet uw he ... Dolgelukkig, maar 'ik kan dat niet laten zien, mijn oor doet zo'n pijn'

Een kindernaaimachine wordt hier overwogen ...

En dan nog een vraagje. Voor ons neefje zijn we op zoek naar deze knuffel, een duplicaat. Nergens meer te vinden, iemand een idee ? Hij werd ook al een paar keer nagemaakt, maar zijn kritisch ook merkt steeds de details ... Maar zo zonder reserve ... Blijft het toch spannend hoor... 

En vandaag gaan we ...? Regenen? Binnenspelen ? Nog geen idee ...

Tot een volgende ...

O ja, dank je wel voor die nominaties die ik zag verschijnen, super leuk. Al ben ikzelf geen goei om dit door te geven, er zijn zoveel leuke blogs ... Dan nomineer ik ze allemaal! Het is wel leuk dat iema d je wil vermelden ... Dan doe ik precies toch iets leuks ... 

Grondvesten die daveren

Zelden gebeurt er iets dat je zo hard doet daveren. Vaak lees en hoor je wel iets waarvan je denkt of voelt, 'amai, dat moet erg zijn'.

De afgelopen 14 dagen zitten we in zo'n verhaal. De broer van grote meneer was verdwenen, na een nachtje stappen met grote meneer. En dan staat plots alles stil. Alles. Gelukkig vonden we hem snel terug. Een dikke 16 stressvolle uren en een opsporingsbericht op tv later, was hij terug. Gezond. 

Maar zo van de aardbol verdwijnen doe je niet zomaar. En die 'niet zomaar' is hard werken. Voor veel mensen. Dat is weinig slapen en eten, telefoontjes bang afwachten, veel praten, praten en praten. Kleine dame zei me net 'ik wil nu gewoon zeggen STOP met praten. Jullie praten nu altijd.'  En dat is waar. Maar het raakt zo diep, het gebeuren. En je wil er wel uit ontsnappen. Maar je kan niet en wil eigenlijk ook niet ... 

Hopelijk wordt het snel iets rustiger ...

Hoesjestijd

ÓHet was de tijd van de hoesjes. De afgelopen 14 dagen werd er niet veel genaaid, veel zieken, veel vakantie, weinig tijd. Ken je dat.

Maar de bomma was jarig en kreeg een hoesje voor een nieuwe tablet die ze van bompa kreeg. ( foute vergeten nemen). En toen bleek die zo goed te passen dat bompa ook een hoesje vroeg... En bomma nog eentje, voor de E-readers. ( ja ik heb computergrootouders/ouders).

En een toffe vriendin, die samen met iemand anders, altijd klaar staat had ook een hoesje nodig. Dus kroop ik nog eens achter de naaimachine. En er rolden 3 hoezen uit.  Ging het maar zo gemakkelijk. Ik gebruikte fleece als tussenvoering en dat in combinatie met rokjesvoering .... Pfff dat gaat schuiven. Ellende. Maar het is gelukt, de 3 hoezen zijn klaar. 

Hopelijk passen ze allemaal ...

En onze kinderen, die zijn er zo goed als door. De oudste kreeg als extraatje nog een oorontsteking, iets wat blijkbaar toch nog bij het adenovirus hoorde, wat ze beiden doormaakten. En dat gaf nog een paar dagen extra ziekte. De jongste komt er stilaan helemaal bovenop. En ... Blijkt sinds de opname dag en nacht droog. Wat een evolutie ... . Ik vreesde het tegenovergestelde, na 4 dagen van pampers owv de diarree. Maar neen, volgens mij is hij het helemaal beu, die pampers. 

Alleen is hij nog afhankelijker van de mama ... Ik mag niet uit zijn zocht, hij wil mij de hele tijd aanraken, vasthouden, voelen ... . En is weer alles aan het testen, wat er kan en niet kan .... Ik denk dat ik blij ga zijn als hij weer naar school kan ... .

Nog 1 dagje genieten van vakantie! 

Thuis

Heel snel, even kort. We mochten naar huis. Nog niet genezen, maar het ergst is voorbij.

Morgen met kleine dame naar de dokter, volgende week moet hij nog eens op controle en dan hopen we erdoor te zijn.

Nu eerst wat extra krachten opdoen en kilo's bijwinnen ... Genezen en voor mezelf ... Slaap inhalen en de zorgen die opgelost geraken ...

Bedankt voor de berichtjes de vorige dagen. Doet deugd.

Moeilijke mama keuze

Kleine meneer ligt toch nog in het ziekenhuis. Grote meneer deed de lange vroege zondag. Kleine dame zat bij de grootouders. Goed geregeld toch. Tot bleek dat we nog niet naar huis konden. En een klein uurtje later ... Kleine dame wel niet eten ... Nog een uur later ... Ze heeft serieuze diarree. Nog 2 uur later ... Ze geeft over... Dan wil je naar de dochter en kleine meneer niet achterlaten ... Dan zit je vast.

Nog een nachtje, ziek bij de grootouders laten? Als je ziek bent .... Dan wil je toch thuis zijn, bij mama. En dan wil ik naar de zieke ... Dat recht heeft ze toch?

Grote meneer forceerde de collega's naar sociaal verlof voor hem. Want gewoon verlof zat er niet in. Jammer ... Maar dit kunnen ze hem niet weigeren ...

Kleine dame slaapt vannacht in haar eigen bed, of in het mijne ...

Niemand alleen ... Dat voelt beter voor het mamahart.

Alleen ... Heb ik mijn douchemoment gemist ... Want dat is hier niet op de kamer ...

Op logement ... Op de kinderafdeling

Geen naaisels vandaag, wel weer wat mamaperikelen.  Ken je het getwijfel ... Ga je wel of niet naar de kinderarts, afwachten of niet ... . Sinds vorige zaterdag had kleine meneer koorts, alleen s avonds en de late middag. Zagerig en moe. Het 'programma' werd aangepast met wat meer rust, zorg voor eten. Maar de koorts bleef. Elke nacht wakker en halverwege de week ook overdag koorts, zware diarree. Dus vrijdag toch maar naar de kinderarts. Met de bakfiets, grote meneer was gaan werken. Geen probleem. Kleine dame was ongelooflijk flink. Het gezeur 'ik wil naar huis' sloot ik telkens af met ' ja seffes gaan we naar huis'. Tot de dokter zijn hoofd schudde.

En dan begint het. Kleine dame moest opgehaald worden, logeerplek vinden, kleren halen, ... . Na

de inschrijving in het ziekenhuis was grote meneer al onderweg. En toen moest kleine dame, 5 jaar, ergens alleen blijven wachten. Want kleine meneer moest geprikt. Er was geen enkele optie. En dat doet pijn. Je dochter in een groot ziekenhuis achterlaten, zonder goed en wel te kunnen afspreken. En daarna wordt je moederhart nog eens aangevallen, dat geprik ...  Gegil, tranen, ... . 

Het puzzelen blijft en de aandacht moet verdeeld worden en dat is niet altijd gemakkelijk. Kleine dame zit met zichzelf in de knoop. Ze wil aandacht vragen en maakt zich grote zorgen om haar broer. Ze wil dat wij er voor hem zijn en wil ons voor zichzelf. Moeilijk en zwaar. Maar ze zit goed nu, bij een vriendinnetje en bij de grootouders. Beter kan het niet. Maar toch.

De momenten dat kleine meneer en kleine dame elkaar zien, daar putten ze alle 2 energie uit. Hij spring t uit de zetel als zij binnenkomt. Haar gezicht klaart op als hij haar belt. Zo moet dat he.

En nu hopen we dat snel weer samen thuis zijn ...

Een kast vol rokjes

Nadat ik de kast van kleine dame had uitgerommeld, bleken er nog maar weinig echt goed te passen. Tijd dus om een versnelling hoger te gaan qua kledij naaien.

Het werden 2 rokjes voor kleine dame en eentje om cadeau te doen aan een vriendinnetje.

Het werd een klein pakje, met een volledig rokje in. Finne, hopelijk vond je het leuk!

De stofjes kwamen allemaal uit Kopenhagen, Stof 2000. Patronen uit het boek'Allemaal rokjes'

En nu ga ik snel naar school, deze namiddag nog een halve dag en dan 14 dagen thuis. Dat belooft weer een geweldige uitdaging te worden.