Pagina's

woensdag 28 mei 2014

Voor een kleine jongen ... Een testtas

Het stofje vond ik in mijn favoriete Koffie-, naai- en stoffenplekje, een paar deuren verder. Maar wat zou ik daarmee kunnen maken ... Het was een restje, dus te weinig voor een hemdje. (Iets wat hij eerlijk gezegd ook niet vaak wil dragen)

En ergens las ik over een Katie bag, voor een kleine jongen. En zo werd het idee snel ten uitvoering gebracht.
Ik nam het patroon van de Lotta-tas, verkleinde het patroon en begon te stikken ... Het is een gepruts en gedoe, maar een paar uurtjes later stond hij er.

En als we nu ergens naar toe gaan, krijgen hond, paard, tut en wat reservekledij meteen een plaatsje ...












Dit modelleke ga ik vaak gebruiken, ik weet al voor wie en hoe ... 

zaterdag 24 mei 2014

Zonder kleren

Zo zonder kleren zullen ze hier niet vallen, er ligt hier altijd wel een stofje te wachten. Maar eer die dingen dan weer afgewerkt zijn ... Dan zijn we vaak al weken verder. Want dat ene zoompje of die elastiek laat weer op zich wachten.

Na een lange tijd van amper naaien was het tijd om er weer in te vliegen en eerst dingen af te werken.

Zoals de pyjama, uit het Femmaboek. Eigenlijk werk ik niet graag met dat boek. Zelf vind ik het onduidelijk de overstap van de nummers van de patroondelen op het patroon en de beschrijving in het boek bij de werkwijze. Je bladert ook de ganse tijd in het boek om het te kunnen stikken, want elke beschrijving staat vooraan uitgelegd. ( wel duidelijk uitgelegd). Maar ik loop tekens opnieuw vast bij het tekenen van de patronen. Ergens 1/3 van het boek staat de matentabel en ergens anders staat dan weer de streepjescode beschreven ...ik vind nooit die blz terug.

Maar de pyjama is toch gelukt, veeeeeeeels te groot. Maar ooit past hij erin.


Kleine Arno, het neefje wordt 3. Hij krijgt het Gingerbread hemdje en een vlaggenlijn.



De lampionnen zorgen ervoor dat de vlaggen niet gaan vliegen in deze wind.

Restjes moet je gebruiken he ...

Tante Jo krijgt voor haar zaak nog een leuke vlaggenlijn voor op de markt.



Voor het geval je u afvraagt ... Waar haal je de tijd ...De combinatie kinderen thuis en naaien geeft dit ...
.



Kzal maar beginnen opruimen ... .







vrijdag 9 mei 2014

Zo fier

Kleine dame wil ook naaien, kleine meneer natuurlijk ook. In de Paasvakantie ging kleine meneer met de grootouders naar de zoo en was er volop tijd voor kleine dame om eens achter de machine van mama te kruipen. Alleen ... Voelde ze zich niet echt goed, ook dat virus van kleine meneer had haar te pakken. Met een oorontsteking. En toch wilde ze naaien ... Maar dat lukte pas na de nodige pijnstillers.

Een paardje. Het patroon tekende ik, 'jij kan dat beter mama' een portie faalangst kwam snel loeren. Ook de stof moest ik knippen. Maar het stikken deed ze helemaal zelf. Ook het bochtenwerk....
Mama moest soms op haar tanden bijten, ziet er toch grellig uit, zo'n kleine handjes aan een naaimachine.

Zo geconcentreerd ....



Goed zag ze er niet uw he ... Dolgelukkig, maar 'ik kan dat niet laten zien, mijn oor doet zo'n pijn'


Een kindernaaimachine wordt hier overwogen ...

En dan nog een vraagje. Voor ons neefje zijn we op zoek naar deze knuffel, een duplicaat. Nergens meer te vinden, iemand een idee ? Hij werd ook al een paar keer nagemaakt, maar zijn kritisch ook merkt steeds de details ... Maar zo zonder reserve ... Blijft het toch spannend hoor... 



En vandaag gaan we ...? Regenen? Binnenspelen ? Nog geen idee ...

Tot een volgende ...

O ja, dank je wel voor die nominaties die ik zag verschijnen, super leuk. Al ben ikzelf geen goei om dit door te geven, er zijn zoveel leuke blogs ... Dan nomineer ik ze allemaal! Het is wel leuk dat iema d je wil vermelden ... Dan doe ik precies toch iets leuks ... 


vrijdag 2 mei 2014

Grondvesten die daveren

Zelden gebeurt er iets dat je zo hard doet daveren. Vaak lees en hoor je wel iets waarvan je denkt of voelt, 'amai, dat moet erg zijn'.

De afgelopen 14 dagen zitten we in zo'n verhaal. De broer van grote meneer was verdwenen, na een nachtje stappen met grote meneer. En dan staat plots alles stil. Alles. Gelukkig vonden we hem snel terug. Een dikke 16 stressvolle uren en een opsporingsbericht op tv later, was hij terug. Gezond. 

Maar zo van de aardbol verdwijnen doe je niet zomaar. En die 'niet zomaar' is hard werken. Voor veel mensen. Dat is weinig slapen en eten, telefoontjes bang afwachten, veel praten, praten en praten. Kleine dame zei me net 'ik wil nu gewoon zeggen STOP met praten. Jullie praten nu altijd.'  En dat is waar. Maar het raakt zo diep, het gebeuren. En je wil er wel uit ontsnappen. Maar je kan niet en wil eigenlijk ook niet ... 

Hopelijk wordt het snel iets rustiger ...